ikinci sınıf yada üçüncü sınıfa gidiyordum sanırsam. Öğretmen herkese hangi mesleği seçmeyi düşündüğünü sordu. Yarın herkes bununla ilgili 1-2 cümle söyleyecekti. Çok heyecanlı bi şekilde babamın yanına gittim. "Baba sen ne meslek yapıyosun?" dedim saf ve çocuk aklımla. Babam okuldan sormuşlardır diye serbest meslek dedi. Babam ayakkabı boyacısıydı beyler. Öğretmen geldi herkes doktor, öğretmen ve benzeri şeyleri sayıyor sıra bana geldi. Serbest meslek olucam öğretmenim dedim. Garip garip bakıp güldü bende bundan cesaret alıp ekledim, yada ayakkabı boyacısı. Öğretmen bana ideallerini düşük tutma tarzı bişey söylemişti. Pek bişey anlamasam da küçümsediğini hisettim ve moralim baya bozuldu.. Eve gidince babama:
"Baba sen küçükken neden ideallerini düşük tuttun?" dedim. "Ne alaka oğlum?" dedi. "Doktor, öğretmen değil de ayakkabı boyacısı olmuşsun" dedim. Babamın surat ifadesindeki o değişimi hissettiğim o pişmanlığı hatırlayabiliyorum ama hatırlayamıyor olmayı dilerdim be panpalar...
işte benim en büyük pişmanlığım budur. Canım babam, beni okutmak için yaptın her şeyi. Seni çok seviyorum ve şuan daha iyi bir yerde olduğuna eminim...
(Fotoğraf 3 kuruş kazandığı para ile çocuğunu okutmaya ve daha iyi bir gelecek bırakmaya çalışan tüm babaların temsilidir!)