Açıkca belirteyim lise hayatımda hem çakal takımını koşturan ama çalkan kişiydim bu hep böyle oldu neyse hikayemize geçelim 11. Sınıftım o sıralar ne dediğini hatırlamam da bi lavuk benim hatuna laf atmış gaza geldim koştur koştur çocuğa gidiyorum yalan yoktur okulda sağ kroşem ile tanılırdım neyse. Halı sahadan çıktım bu lavuğun sınıfına gidiyorum(bir kolejde okudum fakat dikmende büyüdüm) sınıfın kapıya bi omuz bu atkadaşlar ve kızların yanında bir gaza geldi yaklaştı anladım kafayı vuracak dedim ilk hamleyi ben yapayım vurdum kafayı bunun surat voldemort un surata döndü arkadaşları ile üstüme çullandı enfes dayak yiyordum ikisi kollarıma asıldı biri yere düşürdü direk suratımı kapadım dizlerimi karnıma çektim bunlar vuruyor ama ben sesimi çıkarmıyorum sıkıyorum kendimi yoruldum saldım bamm!! Suratımın ortasında 42 numara bir spor ayakkabısı hissetim tam o sıra benim kız ağlamaya başladı ne olur yapmayın yapmayın diye kimsede ses çıkartamıyor 6 kişi birini dövüyor neyse benim kızın ağladığını görünce nedendir bilmem çok fazla güç geldi güreş takımında olduğum için iki cılızın direk dizlerine yapışıp yatırdım ayağa kalkıp yermisin yemezmisin ... Tam teke tek kaldık kan ter içindeyim cidden ellerim deseniz bir alem bu lavuk bana doğru koşuyordu sağ kroşeyi nasıl vurduysam huur sıpası taklalar aça aça yere düştü bayıldı kaldı. Şimdi bunu anlatma sebebim şu sevin beyler uğruna dayak yemeyi bile göze alacak kadar sevin uğruna ölecek kadar sevin