artık ailemden arkadaslarımdan kopmuştum pek alakam yoktu tek başıma düşüncelerimle sokak lambası ışığında dans eden sigaramın dumanıyla müziğimle başbaşaydım. hayat dahada zordu. büyümüştüm artık. o kadar zorluk beni büyütmüştüm ailem değil. peşimdeydi ailem sürekli soruyorlardı nedenini ama samimiyetimizi kaybetmiştik. 10. sınıfta çok sakinleştim. sadece beynimin içinde yaşıyordum.

aslında biraz rayına girmişti hayatım. paramın olmadığını ailemden bişey kalmayacağını bişey veremeyeceklerini kendimden baska kimsem olmadığının tamamiyle farkına varmıştım. sokaklara biraz ara vermiştim ama yine dönecektim. biraz dersleri takmaya başladım hafiften dinliyor çalışıyordum ama ne nafile kindar orspu cocuklarıyla dolu öğretmen kadrosu hala beni eskisi gibi yargılıyordu. evdekiler akıllanmamış bu sefer benim yüzümden birbirlerini suçlayıp kavga ediyorlar babam her gece evden ayrılacağına dair yeminler ediyordu. emeğimin karşılığını göremeyince yine saldım kendimi yine kıza odaklandım yine düşüncelerime daldım