Gece vakti aniden onu uykusundan uyandıran şeyin ne olduğunu düşünüyordu Andiç. Derin düşüncelere dalarken her zaman dolabının en alt çekmecesinde bulundurduğu sigarasından bir tane alıp yakarak gökyüzüne bakmaya başladı. Yatağın diğer tarafında bulunan, kendisini hayata bağlayan tek şey olduğunu düşündüğü Gökçen , yani yeni evlendiği eşi yatıyordu. Andiç baş belası düşüncelere dalmadan önce Gökçeni uyandırmak istemiyordu , dışarıdaki havanın verdiği serinlik pencereden içeri girer girmez irkilerek uyanmıştı Gökçen. Andiç ne kadar pişman olduğunu belli ederek tatlı bir gülümsemeyle karşıladı uyanan gökçeni
Gökçen: Yine uykudan uyanıp gökyüzünü seyrederek dalmışsın. Endişelendiriyorsun beni.
Andiç: Her zaman ki halim Alışman gerek artık , yoksa vakit çoktan geçmiş olacak.
Gökçen : Neden böyle konuşuyorsun sanki bu güzel günlerimiz kötü bir sonla bitecek.
Andiç: Kötü veya iyi o günü yaşamadan kimse bilemez , sen bu mutlu günlerin tadını çıkar, hem vakit geç oldu uyu artık.
Gökçen içini tırmalayıp duran bu düşünceler yüzünden her gece uyuyamamaktan bıkmıştı artık. Ama Andiç in umurunda değildi kafasına koymuştu bir kere umursamıyordu başkalarının düşüncelerini kendi içinde boğulurken...