kardeşlerim biraz içimi dökmek için bu başlığı açtım. uzun yazabilirim. kendimi pek iyi hissetmiyorum. bu yazımda elimden geldiğince içten ve samimi olacağım.

biliyorum aranızda çok düzgün insanlar var. belki de onlarla konuşmak iyi gelicek. bahsediceğim şey artık dayanamıyorum beyler, motive olamıyorum. insanların bu kadar basit olmasını anlayamıyorum asla anlayamadım.

22 yaşındayım. üniversitedeyim. son 6 yıldır iyi değilim.

duygusal bi insan olarak dünyada gerçek sevgiyi hiç yaşayamamış olmam bana çok koyuyor. ailelerin çıkarlı ilişkileri, insanların samimiyetsizlikleri vs.

böyle olunca sevgiyi dışarda arayıveriyosun işte ama o konuda da şansızım sanırım.

çoğu insan dışarıdan baktığında imrendiği vücuda ve yüz hatlarına sahibim. üniversitedeki akademisyen evli barklı kadın bile yavşıyo, ben onun adına utanıyorum.

ne instagram twitter bilmem ne kullanıyorum.
bi face var. onda da 1 tane fotom bile yok.

sosyal medyanın insanları çok karaktersizleştirdiğine inanıyorum.
artık sevgiye, samimiyete, dürüstlüğe olan inancımı sorgulamaya başladım.

ne için mühendis olmalıyım ki. neye karşı tutkum olmalı. koşulsuz beni sevecek, hastalıkta, yoksullukta yanımda olacak bi insan bulabilicek miyim maymun iştahlı olmayan birini?

insanlar çok tuhaf gerçekten. kendilerini o kadar önemsiyolar ki, o kadar egoları yüksek ki, o kadar cahiller ki yemin ederim uzaylı gibi hissediyorum kendimi..

orta halliyim, elimden geldiğince yardım ediyorum muhtaç ihtiyaç sahibi insanlara. geçen küçük yetim bi çocuğa yemek ısmarladım yedik beraber. yanında fazla kalamadım beyler. gözlerimin dolmasını görmesini istemedim. eve gelince kendimi odaya kitleyip hıçkıra hıçkıra ağladım. neden hepsini kurtaramıyorum?

bazen geceleri düşüncelerimden uyuyamıyorum. kaç çocuk o gün aç uyudu daha acaba? dünyada o kadar çok gereksiz milyarder var ki, o kadar çop insan dolu ki. istesek herşeyi çözebiliriz ama insanlar maymun iştahlı aç köpek olmaktan ileriye gidemiyo asla.

vaktini aldım, benim küçük dünyam da böyle işte...