Lise 1 de yine çalışıyordum ama fazla
iyi değildi notlar.

hiç unutmadığım bir olay
yine arka mahallede bir çocukla kavga ettiğim
sırada şansıma bak ki bunu babama birisi
yetiştirmişti.

Kavgadan çıkmış arkadaşlarım ile
eve doğru giderken, babamın bize
doğru geldiğini gördüm.

Ne olmadığını anlamadan
yüzüme tokat attı ve ne olduğunu anlamadan
beni yere doğru ittirdi ve yerde çok kötü bir şekilde
tekmeledi, hemen araya girdiler zaten.
Duyduğum tek şey;
"Serseri mi olacaksın lan şerefsiz?"

ilk defa çok utandım lan.
Herkesin içinde beni dövdü ya o gün
babama karşı büyük bir kin duydum.

Cebimde 4 lira vardı.
Abim oda da bana paran var mı dedi
ben ise yük olmamak için;
"var abi sen merak etme" dedim
O gün ilk defa ağlamamak için kendimi baya zorladım.
O gün ilk defa hayatımda ki en iyi huylu yalanmı söyledim.

Lise 1 bitmişti. Lise 1 deki karnemi görünce bu sefer ciddi ciddi
beni evden kovdu.1 gün dışarda kalda gör bakalım dedi. Neden diye sorunca
"Okumanın değerini anlarsın"dedi.

Neyse ki aile dostumuz olan Gülay abla, babamdan oldukça yaşlıdır.
Babama söz dinletir;
"Bu çocuğa ne biçim sahip çıkıyorsun be adam"diyerek beni
tekrar evime sokmuştu

Lise 2 başladığında bütün okuma isteğim kaybolmuştu.
Astsubay olma hevesim yoktu hatta okuma isteğim yoktu.
Okulda devamsızlık yaptım ve veli toplantısında
bunu öğrendi babam.

Sevdiğim kızın, kızlarınarkadaşlarımın ve öğretmenlerimin yanında
bana bağırdı ve gururumu inciltti.
Okula gitmek istemeyen ben artık gitmemek için ölürdüm.