düşünceler beynimi kemiriyor. "neden böyle?" diye sabahladığım gecelerin sayısını unuttum. sadece normal bir hayat istiyorum. gibmişim üniversitesini, tahsilini, saygın mesleği, parayı... bana deseler ki şu dünyada seni sevecek, seni önemseyecek bir insan olacak yanında, o an uğruna her şeyden vazgeçerim. inşaatta çalışır alırım yevmiyemi, ekmek domates yahut sade bir çorba içerim yeter. ruhum doyduğu sürece fiziksel ihtiyaçlarımı hissetmem bile