içeri taşıdığımız asker yarı baygın. hasanla dışarı çıkıp diğer yaralı askerlere yardım ediyoruz. komutan telsizle haber salıp durumumuzu karakola bildiriyor. duyuyuroum. bir an komutan bana bakıp afgantazısı hasan sen süleyman kadir mehmet gidip dağdaki mevzilere bakın ve öcüleri buraya taşıyın. o an ne hissettiğimi tam belirtmek çok zor. korku falan yok artık şehit edilen 10 asker ve akabinde yaralı ve kalıcı hasarlar oluşan gaziler aklına gelip bir hışımla koşarak tertiplerini toplayıp mevzilere gidiyorsun..

mevzilere gittiğimizde gördüğümüz manzara bizi neşelendirmişti. bir düzine öcü etkisiz hale gelmiş. huur çocuklarının tiplerini görseniz sakallarının arasında böcek yuvası falan vardır. o derece tıpkı gib kılı gibi. renksiz. tipleri zaten dğişik ermeni huur çocukları. hepsi melez. eşşek giben huur çocukları. süleyman atılıp üzerlerine yürümeye başladı sol elimde göğüsünü tutup dur olum mayın falan vardır ilk günü nasıl unutursun. deyip biraz çevreyi kolaçan ettik. hasan sen etrafı kolaçan et gelen giden olursa bildir biz bunları taşıyalım dedim. hiç bir rütbem yok fakat beni çok bu sebeple söz sahibi olabiliyorum. he hasan da deseydi onun dediğine uyardık. tamam tertip deyip etrafı kolaçan etmeye gitti. dediğim gibi buradaki askerlerin pgibolojisi bozuk hele ki tertipleri gözünün önünde şehit olmuş bir komandonun pgibolojisi dahada ürkütücü. bunu süleymanın cebinden çıkarttığı halmak ile ölü öcünün üstüne zıplayıp kafasına batırmaya başladı ardından yükselen nidalar ortamın sessizliğini bastırıyor "huur çocukları yusuf'un daha 2 yaşında çocuğu vardı. onu nasıl yetim bırakırsınız demesi. bir yandan fışkıran kanların üzerime gelmesi iyice moralimi bozmuştu. süleymanı ne çektim nede dur dedim. adam içini döküyor eğer onu orda yapmasa belki kendi kendini bile bıçaklayabilir karakolda...