Hayatım çok güzel bi düzene girmiş , artık düzenli olarak günaydın mesajı atacağın birisi olmaya başlamıştı. Onunda benden önce davranıp attığı günaydın mesajları oluyodu tabii. Karşılıklı geçen böyle güzel günaydınlaşmalardan sonra dört gözle okul saatinin gelmesini bekler oluyodum.

Henüz birlikte gitmek için cesaret olmasa da birlikte dönebilmek için azda olsa cesaretimi toplamıştım. Yolun tamamı olmasa da bi kısmına kadar birlikte gelebiliyoduk. Ama önce o gün neler yaşandığına gelelim.

Bi önceki günden bizim çocukların pencereden bağırıp laf atmaları beni her ne kadar mutlu etsede idili utandırmıştı. idil gösteriş meraklısı ya da kendini etrafa beğendirmeye uğraşan bi kız olmamıştı hiç bi zaman. Çevresindekiler yeterliydi onun için. Bu yüzden artık tenefüslerde sınıfta kalmaya karar vermiş , bundan sonra her tenefüs benim sınıflarına gelmemi istemişti. Aslında fena fikirde değildi. Sınıfındaki çocukları daha yakından tanıyıp göz kulak olabilirdim. bin tiplere sahip olanlar var , fazla güvenmiyorum açıkcası.

Tenefüs geldi çattı , bizimkilerden ayrılıp koşa koşa idillerin sınıfına gittim. Daha ilk gidişim , çekiniyorum; bi o kadar da özlemişim abi ne yapacağımı bilemiyorum tabii. Diğer arkadaşlarıyla oturmuş ingilizce ödevi yapıyolardı. Kevaşe Ezgi her zamanki gibi elinde telefonu kapının önüne kurulmuş geçen erkekleri seyrediyodu. Bi gün birine gibtiriceksin bu kızı herkes rahatlicak dıbına koyim.

Sıralarının başında durdum , notlara göz attım. Beyler , ufaklıktan beri ingilizceye meraklı olup hep geliştirmeye çalışmışımdır. Altyazısız dizi ve film izlemeler , dinleme çalışmaları , tekrarlar işimi ciddi anlamda ilerletmişti. ingilizce hayatımın pek çok alanında işe yarayabilirdi. Ama şimdi hem idil'in arkadaşlarıyla tanışmak hemde idil'e hafiftende olsa kur yapmak benim işime gelecek en güzel şeydi. Bilmiş bi tavırla yanlarına oturdum;

"Açılın bakayım hanımlar , bide ben bakayım şu ödevinize"