1. 1701.
    0
    ertesi günün sabahında muavinin uyarısıyla kendime geliyom. kalk diyo. geldik. tamam diyom. hemen otogarda inip, yıllar önce turladığım, ilk hjayal kırıklığımı yaşadığım sokaklarda yürüyom. daha doğrusu sokaklara yakın yerlerde. beni gördüğü an tanıyacak insanlarla muhatap olmamak için böyle dolambaçlı bi yol izliyom. nedenini hala bilmem bunun. neden böle yaptığımın.
    akşam oluyo, ailemin yaşadığı eve daha yakın sokaklara giriyom. karanlık kamufle olmama yetiyo. aslında, korkum o iki güzel insanın yaşayıp-yaşamadığından emin olamamak. son telefon görüşmemi bile aylarca önce yapmış hayırlı bi evlat rolündeyim!!!
    ···
   tümünü göster