Oturup öyle düşüncelere dalmışken aklıma bişey takıldı ve sizlerle paylaşmak istedim. Beyin çok garip bişey. Bir yandan mantıklı düşünmeye çalışırken diğer yandan duyguları ön plana atarak anlam karmaşası yaratır. Kendi içinde savaşan mükemmeliyet gibi bişey. Ama sorun şu ki beynide kontrol eden bizleriz. Bu durumda istemesekte mantık ve duygular sürekli çatışır durumda oluyorlar. Basit bir örnek vermek gerekirse, mesela sevdiğiniz birinin sizden ayrılacağının farkına varıyorsunuz, bunun bilincindesiniz. Ama tam bu noktada duygularda devreye girer ve onu kaybetmemek için elinden geleni yapmaya başlarsın. Siz böyle yaptıkça karşındakini sıkıp zamanından önce kaçmasını sağlarsınız. Tamam buraya kadar okey, terk edildikten sonra duygular sebebiyle acı çekip üzüleceğinizinde bilincindesiniz. iyide beynimizi biz kontrol ediyorsak neden duygu hormonlarını bastıramıyoruz. hani derler ya " sevdim olum bi kere öyle ha deyince nası unutayım". Eğer durum böyleyse olay daha korkunç bi yere gidiyor. Yani beyin bağımsız olarak duygu yüklü hormonları bize mi aşılıyor? Bu dıbınakoduumunun beyni neden duygu hormonlarını harekete geçirip bizim mantıklı düşünmemizi engelliyor? Resmen hoşuna gidiyor beynimizin bize acı çektirmesi, bildiğin sadist lan bu kafamızın içindeki zütverene züt vermiş..