Eve donup kahvaltimi yaptim. Naz bugun de merkeze gidelim diye israr etti ama koyde islerim var sen takil biraz zaman olursa gideriz dedim. Ciktim disari sigarayla. O sirada telefonum caldi, koyde nadir olan bir sey degil mi? Telefonu cebimden alirken sitem ediyordum. "La baba aramak aklina simdi mi geld... " arayan Atakandi. "Alo?" "Kanka ben atakan nasilsin diye sorcaktim" "Iyiyim kardesim kafa dagitmaya koye gittim" "Lan o koye mi? Bir de benden habersiz? Sinek pic misin olm hani birlikte gidecektik?" Bahane bulmam lazimdi "Kanka kusura bakma ya Naz cok israr etti onla gitmek zorunda kaldim normalde haber verecektim" (yalan aq). Biraz daha sitem edip bizimkilere selam soyle dedim ve kapattim.

Koyun imamina gideyim bari dedim. Kucuklukten beri imamlar bana hep guven verirdi. Adini tam hatirlamiyordum ama kit kanaat evini bilirdim. Caldim kapiyi yanlismis aq. Hemen sordum evini alt sokaktaymis. Caldim kapiyi aninda bi kiz acti. "Imamin evi mi?" Kiz ses etmeden basini onayladi. Tirstim aq iceri de davet etmedi. Kisa sureli goz temasindan sonra anlayacaginiz uzere ayaklarim geri gitmeye basladi. O sirada icerden ses geldi. "Kapidaki! Gel iceri korkma!" Kizin yuzune bakmadan hizli adimlarla odaya girdim. Imam gozlugunu takip, gozlerini kisip bana bakti. "Sen xx nin oglu musun? Sinek di adin galiba?" "Evet sinek" "Gec oglum otur bakayim konusalim hele senle"...