evet beyler bu anlattığım gerçektir zaten olağanüstü bir yanı yok ama benim yerimde olmak istemezdiniz. başlıyoruz

o zamanlar ilkokul 3 mü 4mü bilemedim küçük yaşlarımdaydım. Baya hiperaktifiz tabii ben ve birkaç panpam sürekli koşu yarışı yaparız küçüklük aklı ile birgün yine işte koşucaz yolu belirledik gideceğimiz yerde tamam. 3 2 1 dedik başladık koşmaya. bendede azda olsa muallaklik vardı o zamanlar. dedim bu mallar sağ taraftan gidiyor gideceğimiz yer sol tarafta ama tuğlalar vardı.ben zıpladım tuğlalara koşuyorum ama bir şeyi unutmuştum uzun 5 metrelik bir kapı vardı demirden ama kullanılmıyordu. düşmesin diye koştuğum yerin önüne ağaca dayamışlardı kapıyı. sonra bir ara benim gözümü güneş aldı ve olan oldu kafayı demire bir vurdum nevrim döndü dıbınakoyam yerde yatmaya başladım kaşım yarılmış bir kan akıyor musluk gibi amk abiler felan geldi evime zütürdüler sonra dikiş atıldı felan geçti çok şükür beyler buda böyle bir anımdır.

edit:şukulayan eller dert görmesin.