ilk girdiğim günlerimi hatırlıyorum. 2009 da lisedeyken girip okuyup ergence şeyler yazıp çıkıyorduk. üniversiteye geldik 4 yıldır beraber kaldığım oda arkadaşımla bu sözlükte tanıştım hala da aynı odadayız. bir kaç ilişkimiz oldu geçti. amerikaya gittim 4 ay work and travel yaptım, arkadaşlar edindim güzel zamanlarımız oldu.

geçen sene bu zamanlar bir kız ile tanıştım hala da devam ediyorum. hayatım yoldaşım oldu.

yolun sonuna geldik gibi artık okulun sonundayız. son düzlüğe girdik.

bundan sonrası iş askerlik rutin maratonlar.

dönüp baktım arkama kendime bu soruları sordum.

üniversitede takıldıkların, arkadaşların

bir gün askere gittğinde arayıp hal hatır soracaklar mı? dedim
iş güç başlayınca kaç kere arayacaklar? dedim
çocuğun olunca yeğeni gözüyle bakmaları gerekirken bir tebrik bir hayır duası gelecek mi? dedim
anneni babanı kaybedince omzunda onların elini bulacak mısın ?dedim
başın sıkıştığında onlara mı gideceksin yoksa adımını onlara doğru atmadan önce bir düşünecek misin? dedim

sonuç 0 çıktı. koskoca 4 yılda lisedekilerle 8 yılda elime kocaman bir 0 kaldı bugün. arkadaşlıklarımızın sırf aynı ortam aynı okul aynı ders münasebetiyle devam edebildiğini hissettim.

yaz tatillerinde beraber ne yapıyoruz diye düşündüm. ne mi yapıyorum? onların hep beraber takıldıklarını benim onları arayıp sorduğum zaman veya sosyal medya ortamlarından haberim olduğunu gördüm.

sana dertlerini anlatıyorlar mı ? diye sordum kendime.
kendi dünyalarında yerin ne ? diye sordum.

amacım bunca yıl belki de tek çocuk olmamdan dolayı bazen omzuma bir el, bazen bir dayanak bazen de gözümü kırpmadan tehlikeye atlayabileceğim birilerini bulmaktı.

kardeşti onlar benim için. her adımımı birlikte atalım isterdim her adımda onları da davet ederdim.

sonuç ne kaldı dersen şu an yanımda bir ailem ve bir tek sevgilim. onlar başımdan gitmesin şu an tek isteğim.

size bunları niye anlattım derseniz. dertlendim dıbına koduklarım. dağa taşa mı anlatayım dedim.