iŞTE...
O ağlamaz.
O konuşmaz ulu orta.
Saçı sakalı birbirine karışır, belki günlerce aynı çorabı giyer,
çok fazla sigara içer, rakı sofralarında iç çeker de; tek kelam etmez.
- O unutur mu sanıyorsun? Artık sevmez mi?
Köpekler gibi sever hala.
Rüzgarda uçuşan saçlarına artık dokunamamak yakar ellerini, gıkını çıkarmaz.
Kalbi ağzına gelir, girip yatamaz yanına. Koklayamaz bebek kokan gerdanını.
- O umursamaz mı sanıyorsun?
Kıskançlıktan kanı çekilir de, kolundan tutup sürükleyemez.
- O özlemez mi sanıyorsun sen?
Nasıl özlemez, nasıl! Ölür ulan.
Yine yanına uzansan da, kemiklerini kırana kadar sarılsa istemez mi sanıyorsun sana.
O kaçar. Dayanamaz bütün bunlara, uzaklara gider.
Bambaşka insanlarla,
seni hatırlatacak en ufak hatıranın olmadığı yepyeni bir hayat kurar kendine.
Sana hiç benzemeyen bir kadın bulur, sevişir onunla.
- Yabancı bir koku burnunu sızlatmaz mı sanıyorsun. O kahrolmaz mı sanıyorsun sen?
içinde ne fırtınalar kopar da, sırf sen üşütmeyesin diye derin derin nefes almaz.
Erkek adam, nasıl yandığını hiç belli eder mi?
Susarak, kaçarak, içerek, uzaklara dalarak, düşünmemeye çalışarak,
sahte geyik muhbbetlerine sahte kahkahalar atarak, çok mutluymuş gibi gözüküp,
geceleri o lanet yatağa yattığında dişlerini sıkarak kopar kadınından.
Bağıra bağıra susarak yaşar acısını.
Erkek adam nasıl öldüğünü, hiç belli eder mi?