Ankaranın o minimalist silüetine baktım bir süre. Kahvemden bir yudum aldım. Yanımdan geçen otobüslerin perdelerini inceliyordum. Pek bi fırfırlıydı. Kimi otobüsler diyarbakıra kimisi tatvana kimisi antalya’ya gidiyordu. Belki de hepimizin ortak noktası, durmadan bir yerlere gidiyor oluşumuzdur. Lanet ankara’dan uzaklaşıyordum. Mutlu muydum? Kesinlikle kararsızlıklar içerisindeydim. Ne çevremde beni seven birisi vardı ne de yaptığım işlere aferin diyebilecek birisi. Kimseden bir şey beklemiyor zannetmeyin. Elbette insan hoş görülmek ve aferin almak istiyor. Bunun tatsızlığı hep damağımda kalmıştır.