askerlik anılarım öyle böyle değil capsliiiii

o akşam üstü ve gece, özgürlüğü keşfediyom kendimce. hiç bilmediğim, en aşağı 10 milyon insanı sırtında taşıyan, içinden deniz geçen şehirde tanıdık ve bildik tek bi insan yok.
işte bu diyom özgürlük. bilinmemezlik. ne geleceğe dair bi plan, ne de geçmişe dair bi hayal kırıklığı. zira ben başlı başına bi hayal kırıklığıyım zaten.
hemen ucuz yollu bi bar bulup içine düşüyom. az bi şey demlenip, bi telefon kartı alıyom. anamın-b abamın sesini duymayalı yıllar olmuş neredeyse.
arıyom. numara ezberimde. telefon çalıyo. açan yok. yoksa öldüler m idiyom. tam kulübede deli gibi paranoyaya bağlayıp kahrolacakken telefonu anam açıyo.
alo diyo. nefessiz kalıyom kulübede. alo diyo tekrar. kimsiniz? yutkunuyom. gıkım çıkmıyo. yüzüm yok. ne ona ben oğlun diyecek kadar. ne de aynalara bakıp tıraş olacak kadar. ahizeyi yerine yerleştirip, kalabalıklara karışıyom. karanlıklara. sol koluma sümüğümü ve gözyaşlarımı sile sile dolanıyom