Gerekli filan değil. Kendi mallıklarını telafi etmek için dayak atıyorlar.

Anası, çocuk küçük ve sevimliyken şeker dedi mi şeker, çikolata dedi mi çikolata veriyor. Çocuğun kilo obezite sınırına varınca: "Artık sana şeker yok" diyor. Bu tutarsızlık çocuğun kafasını karıştırıyor, "Ben kötü bir şey yapmadım ki. Acaba beni artık sevmiyorlar mı?" düşüncesi oluşturuyor.

Bu durumda çocuğun bakış açısına göre bir adaletsizlik var ve çocuklar, haksızlığı sessiz ve vakur bir tavırla karşılamazlar. Huysuzluk çıkarırlar. Anası de bir tane patlatır. Çünkü: "Bak yavrum sen fena bir şey yapmadın ama her istediğinde şeker yiyemezsin" demek, çocuğa bir saat laf anlatmak zordur. Tokat kolaydır.

çocuk laftan anlamaz söylersin ertesi gün yine yapar ama tokat atarsan yarın yapmaya korkar yine dayak yerim korkusu olur ki kalıcı bişey bırakmaz böyle iki tane sallamak çocuk büyünce yediği dayakların normal olduğunu anlıyor zaten