insanların tuhaf ruh halleri vardır. Bazen sadece kaybedeceklerine inanırlar. Kendilerinin bu dünyanın kaybedenler sınıfına ait olduğunu düşünürler. Ben en çok kaybedenlerden birisiyimdir belki ama inancımı sizin gibi delikanlılardan gençlerden alıyorum. Siz de gelip burada şu halinizde kaybettiğinize inanırsanız ve hayatı yenebileceğinize inanmazsanız beni üzersiniz. Ben üzülür geçerim ben de çok sorun olmaz ama siz kendinizi ve güzel yaşanmışlıklarınızı düşünmeniz gerekir.

Haklısın hüseyin amca dedik

Hüseyin amcanın üçüncü bardağını bitirdi. Benden bu kadar" dedi.

Hüseyin amca peki insanlar? Yani insanlar ne zaman bize inanacaklar? Sen inanıyorsun, ben okana inanıyorum. Bize inanacak insanlar lazım" dedim

"Bence bunu senin kendi kendine sorman lazım. Ben ne dersem boş evlat. Eğer birisine inanırsan ve o başarısız olursa yine inanmak için çaba harcarsın. Bir insana sonsuz inanacak tek kişi annesidir. Başka kimsenin sonsuz kredisi yoktur bana kalırsa. Ama sen bunu iyice düşün. Birisinin her zaman sana inanmasını gerçekten ister misin?

"Bilemiyorum hüseyin baba" dedim

"Eğer sana sürekli inanan birisi olursa, onun umutları hatta bütün inanmışlığının yükü senin omuzlarında olur ve yürüyemezsin. Eğer birisine inanmışsan, senin yükün onun omuzlarındadır. Bir karar alırken sürekli onu düşünürsün ve çabuk yorulursun. Koşamazsın. Koşman gerekir. Hadi bakalım genç aslanlar.. Gidin de ben de uyuyayım.

"tamam hüseyin baba iyi geceler" dedik ve eve geçtik.