Nafile ibadetlerle beraber ruhum acilmaya baslamisti. Artik her an Allahi konusmak her an namaz kilmak istiyordum. Ama zor olan tekbirdey vardi. Verilen *** duasi. Bu kadar agir gelen ve beni zorlayan tek seydi. Cogu zaman duayi edince yarisinda bayiliyordum. Tamamladigim 1 yada 2ydi. Klubedeki sesleri artik yazmiyorum bile. Normaldi bizim icin. Harp altinda olan cocuklarin bomba seslerine alismasi gibiydi belkide.(Kilisin ve Turkiyenin alismasi gibi) Ölmek daha iyi bir kurtulus gibi duruyordu. Ama vebali vardi. Sabah namazini kildiktan sonra Musluman cinleri bekliyordum. Kapi hizli bir hisirtiyla acildi. Karsimda hoca vardi. Gozleri sinirden kanlanmisti.

-Cik disari diye bagirdi
Bu bagiris sureyyayi korkutmustu ve bogazini yirtarcasina agliyordu. Gozlerini bana sertce dikmis hocaya dondum. Klubenin kapisini kapattim. Icerde kalin dedim
+Ne istiyorsun
-Canini dedi tufegi bana dogrulttu
+Neden yapiyorsun bunu. Neden yaptin. Bircok insanin vebalinr girdin. Bu dunyanin obur tarafida var hoca
-Baska carem yoktu anlamiyorsun. Ya ben olucem ya sen
+Allah istemezse kimse olmez. Bu yasina kadar hoca olmussun ama daha bunu anlamamissin
-Ha deli ha köle ha ölü farkeder mi dervis. Beni birakmiyorlar. Kendileri rahata cikmadandan da birakmicaklar. Sen artik olusun dervis
+Farkeder. En azindan imaninla ölürsün hoca
-Soyle o zaman kelimeyi sahadetini dervis
+Innallahi ve inna ileyhi raciun. Eşhedu enle ilahe..
-Durun yapmayin. Sizde kimsiniz. Nereye goturuyorsunuz beni. Birakin yapicaktim. Onun tarafina mi gectiniz
+Hayir onlar Imanli cinler hoca. Allah tahsilatini affetsin