Odama çıkabildim. Ama hala silahlıydım. Bu, mahalle sakinlerine korku verebilirdi. Silahımı lamborghini'min yanına atıp bilgisayara geçtim. Youtube'da birkaç videoya dislike atıp küçük çocukların yorumlarına annelerinin onları sevmediğini söyledim. Bu beni bir nebze rahatlatmıştı. Yani kısa bir şüre. Çünkü açtım. Sabah beni zehirlemek istedikleri odadan kaçmam tamamen şanstı. Tek şansım o odaya gidip kimseye görünmeden sağlıklı besinleri toplayıp üssüme getirmekti. Son hazırlıkları yaptım. Odamdaki saati 06.55'e aldım. Kapıyı açtım ve anahtarı sol cebime attım. Ne olur ne olmaz. Odamdan çıkmak için hamle yapmamla babamın karşıma çıkması bir oldu. Ne istiyor bu adam benden? Kumanda nerde diye sordu. Tuzak soruydu bu. internetten öğrendiğim taktiği kullanarak nereye bıraktıysa orda olacağını söyledim. Anlamadığım bir şeyler söyledi. Ama taktiğim işe yaramış olacak ki geri adım attı. Kesin babamı da halı göndermişti. Beni klarnet halimde gördüğünden ciddiye almamış olabilirdi. Ama kimle dans ettiğini bilmiyor. Odamın kapısını dışardan kilitleyip ilerlemeye devam ettim. Bu sırada kendi kendime ahmet çakarın rasim ozana hangi organını bırakacağı konusunda düşündüm. Geçerken halı beni gördü ama ses etmedi. Galiba barışıyoruz. Odaya erişebildim. Kesici aletler, demirler, makineler vardı. Sanırım işkence odasıydı. insan insana bunu yapar mı amk? Yemeklerin olduğu makineyi açtıktan sonra içinden zehirli olmayanları seçmeye çalıştım. Cebime atıp yola devam ettim. Geçerken halıya tükürdüm. Bu bir güven göstergesidir. Cebimdeki erzakları odamın kapısının altından attıktan sonra kapıyı tıkladım. Ses gelmedi. Güvenli diye düşündum. içeri girdim. Karşımda babam denen adam vardı.