Gardımı asla indirmemem, kimseye güvenmemem bu yüzden.

Bi şey diyo, kırana kıvrana yanan bi kağıt parçasına dönüşüyorum.

Erken...

O kadar çok şey o kadar erkendi ki içine sıçtığım hayatımda, ben 20 yaşımda kendimi 60 gibi hissediyorum.

Tam olarak bu yüzden duvarlar ördüm kendime. Kimsenin ardına geçmesine izin vermediğim duvarlar. Kimsenin aşamayacağı, kimsenin yıkamayacağı, kimsenin beni kıramayacağı, hırpalayıp yoramayacağı bir kafes.

Yanlış veya değil. Savunma sistemimdi bu benim. Bak şimdi ne oldu..

indirmeyin gardınızı. Sakın.

Taşşak geçecek halim kalmadı. Okuyan varsa iyi geceler. Gerçi, okumayın. gibtiredin gitsin.