sınavıma takstan daha çok önem vermem gerektiğini biliyordum dolayısıyla sınava kadar hiç antrenman yapmamıştım sınav geldi geçti istediğim okula gidebiliyordum bu beni sevindirmişti bizim salondaki çocuk ise barajı geçememişti çünkü 2 ay boyunca ders çalışmayıp antrenman yaptığını söyledi bu beni korkutmuş muydu? hayır. ben korkusuzluğu babamdan öğrendim annemin yanında yaşarken herkesten korkardım. her neyse 1 ay kalmıştı maça antrenmanlarımı yaptım maçı kaskla yapma taraftarıydım fakat babam salonda değildi nedenini merak etmiştim rakibim "kask mı kullanacaksın? korkuyor musun yoksa?" dedi ve bu bir öfkelendirme tuzağıydı biliyordum fakat öfkelenmeyecektim. kaskları çıkardık eldiven tokuşturduk ve başladık. önce saldırmayacaktım o pgibolojiyle yenmeyi planlıyordu çünkü ben ondan çok daha sıkı antrenman yapmıştım en başından beri. bana direkt yumruklarla saldırmaya başladı fakat guardımı geçemiyordu. 1 saniyeliğine guardımı açtım ve çene ucuna bir aparkat vurdum biraz sarsılmıştı. tekrar bir sağ kroşe denediğimde sağ elimin altından geçti ve kroşeyi ben yemiştim. ciddi anlamda sarsılmıştım. ikimiz de yalpalanıyorduk yürürken. karın bölgeme bir yumruk attı ve beni iyice hırslandırmıştı. o hırsla dilimi ısırdım çok fena canım yanmıştı. o acıyla guardını açtığı anda sol kroşeyi tüm gücümle çene ucuna vurdum yere yığıldı. 10 saniye sayıldıktan sonra kazanan bendim. fakat o hala yerdeydi hiç bir tepki vermemişti korkmuştum. salondaki arkadaşlarla hemen ambulansı aradık ambulans 25 dakika içinde orada olmuştu sedyeye kaldırdık bindirdik babam bu sırada yeni gelmişti babamın vosvosuna 3 kişi bindik ve ambulansı takip etmeye başladık. hastaneye geldiğimizde hemen acile girdik içeri aldılar görkemi (adına görkem diyelim) sabırlı şekilde bekliyorduk. 2 saatin sonunda içeriden doktor çıktı...