Aradan 3 hafta geçmişti. Felcim tamamen geçmek üzereydi. Tıp işte. Biz anlamayız nasıl oluyorsa oluyor. Küçük adımlar atmaya başlamıştım. Neden sonra, korayın bugün gelmediğini fark ettim. Sordum soruşturdum kimseyle de görüşmemiş. Hemen aradım odayı boşaltmalarını istedim, kırmadılar.
"Lan dengesiz nerdesin?"
Kardeşim Buse yanımda, dedi

Kulaklarım uğuldamaya başlamıştı. Böyle olmaması gerekiyordu kendimi hazırlamıştım halbuki... Korayın alo changes aloo seslerini duymaya başladığımda nefes almam gerektiğini fark ettim. "Başka önemli bir şey var mı Koray? Bilmem gerektiğini düşündüğün, paylaşmak istediğin ne olursa hala buradayım. Sakatız eyvallah ama yaşıyoruz amk."
-çok sağolasın. Ama telefonu istiyor, seninle görüşmesi gerekiyormuş. Bir baksan iyi edersin.

"iyi geceler kardeşim." telefon hoparlörde olacaktı ki cümlemi bitirir bitirmez hıçkırık seslerini duymuştum. Çok da önemli değildi sanki..