Özet: Pgibolojim bozuk.

Bak yine akşam olmakta! Güneş batarken ardından tepelerin hissediyorum içimde bir burukluk ama çok derin. Bir haftasonunu daha yiyip bitirmenin açlığında yazıyorum yine. O açlık ki hiç bir hafta sonu doyuramadığı daha. Her nedense her pazar bu saatler yalnız kalıyorum. Ama ben seviyorum yalnız kalmayı Güneşin batmasını, içimdeki burukluğu.. Burukluk demişken cidden benim içim niye buruk ki aslında hiçbir sorun yokken ? Benim içimi buran içimdeki burukluk sevgisi mi, güneşin batması mı, akıp giden zamanın ellerimde hiçbir şey bırakmayışı mı ? Yalnız mı hissediyorum kendimi ? Neyse..

Bir geçmiş sevdasıdır almış başını gidiyor. Ama neden ? Neden imkansızı istersin ki ? (Ooff.. Bilmiyorum ya..) Gökyüzü kızıla her boyandığında dışarısı sadece senin aldığın akşam kokusunu derinden hissettirdiğinde sanki sadece sen hissediyorsun geçmişinden, yaşadıklarından, yaşanmışlıklarından bir gün daha uzaklaştığını.. Sanki geride kendini bırakmışçasına hüzünleniyorsun. Yalnızlığıda kimsenin senin gibi düşünmediğini düşünüp en derinden hissediyorsun. Belki de sen kendini kendin başkalaştırıyorsun başkalarından. Bunları düşünürken bile başka geliyorsun kendine.
Acaba insan anlayabilir mi,
başkalaştırdığını kendini ?
Deliler delirdiğini
anlamaz ya hani ?

Sanki an'ın büyüsünü bozacakmış gibi kafanın üzerindeki florasan lambayı bile yakmak istemiyorsun. Ne yazdığını, nasıl yazdığını görebilmek için pencereye biraz daha dönmeyi tercih ediyorsun. Ama güneş batıyor. Pencerenin dibine girmek bile fayda etmiyor. Anlıyorsun. Bu günkü hüzün seansın bu kadarmış. imzanı atıp kapatıyorsun defterini.

19.24 17 Nisan 2016 Pazar