Gözümü açtığımda boş gözlerle tavana bakıyordum. Bu en son olduğunda yanımdaydı. Acaba şuan da burada mıdır diye umutlanmaya başlamıştım.
Hayır! Saçmalama. O artık eskide kaldı. Buraya gelmeyecek! Yanında OLMAYACAK!
Derken o muhteşem sesi duydum. "Oğlum! iyi misin? Biz buradayız" diyordu. Canım anneciğim. Odada bir pencere aradım. Sahi, başımı neden hiç sağa sola döndürmemiştim? Onlarca serum ve kablo bağlıydı üzerimde. Şimdiye kadar çoktan etrafı analiz etmem gerekirdi...
Işığın girdiği yönde pencerenin olduğunu düşündüm. O yöne bakmak istedim. Bir sorun vardı..

Felç olmuştum.