lafı söylemesine söyledim ama bir türlü kalkamıyordum olduğum yerden. Sanki ne kadar kuvvet harcasam bi kuvvet beniim kalkmamı engelliyor gibiydi.

sonra bi anda müthiş bi sessizlik oldu. sanki çıt çıkmıyo rüzgarın sesi bile duyulmuyodu. odadaki pencere ayak ucu tarafımızdaydı. birden anldıbını bilmediğimiz dilde konuşmalar duymaya başladım. şükrü yeter artık diyodu. onun sesi çıkıyo ben napsam sesimi duyuramıyodum. yada onu bi tek ben duyuyodum. gözlerimi oencereden ayırmıyor neoldugunu anlamaya çalışıyodum.

duyduğum sesler kadın sesiydi. nedense beynimde dedikodu yapıyorlar gibi bi his oluştu.bu saatte bizim camın önünde neden yapıyolar diye kızıyodum. pencerenin önünde iki siyah ama sanki çarşaf giymişler gibi hissettiğim iki silüet belirdi. sesleri yükselmiş arada kahkaha sesleri duyulur olmuştu. korkunun en üst evresi hiç hareket edemeyip düşünememek iliklerine kadar korkmakmış galiba