gözümde; dünyanın 7 harikası, onun yanında sisli havada parıltısı dahi görünmeyen yıldız kadar sönük kalıyordu.

en uç dala uzanmaya çalışan zürafanın hoş görüntüsünü karpostallaştırmış belgeselci gibi hissediyordum kendimi, buğulu penceremden ona bakarken.

sessizdim. kendimlede konuşmuyordum bu sıralar. nasıldım acaba? ehehehe. neyse. o, o hala ordaydı. durakta; yağmursa dinmedi.

dolmuş bekliyordu. gitmek için. ya yarınları? bensiz hayalleri , umutları yeni anıları.