o çocuk bendim.

ama küfrü tolga abi ya da hugo'ya değil, telefona ettim..

olay şöyle vukuu buldu efendim;

şimdi ben ilkokul 2. sınıftayım o zaman, takribi 8 yaşındayım yani.. öyle hugo delisi falan da değilim, arada bir izliyoruz işte annemizin marimar'ından yalan rüzgarından sıra gelirse..
annem de deli gibi hugo'yu arıyor ben katılayım, yarışayım diye.. ben pek sallamıyorum tabi. bebeyim o zamanlar tabi ama serden gelen coolluğu taşıyorum..
neyse bir sabah kahvaltı ediyoruz falan annem zıplaya zıplaya geldi, "düşürdüm telefonu, konuştum, birazdan yarışacaksın oğlum" falan diye. "vay amk, noluyoruz" falan demeden, kanal 6'dan aradılar. günde 3 yarışmacı katılıyordu ve ben de 3. yarışmacı olarak yarışacaktım..
çok zikimde falan diildi aslında. ama kazananı avusturalya disneyland'a gönderecek olmaları da beni heyecanlandırmadı değil.. o zamanlarda disneyland'ın görüntüleri, videoları televizyonda çokça dönüp çocuk halimle beni heyecanlandırıyordu. hoş şimdi de heyecanlandırıyor gerçi..
kendime de feci güveniyordum hani. özellikle bilgisayar ve atari oyunlarında iyi bir becerim vardır. finaldeki 3 kutu içinden anahtarın hangisinde olduğunu tutturmak dışında önümde bir engel görmüyordum. yani normal şartlarda avusturalya'ya gitme ihtimalimi %33.3 görüyordum. bir takım hesapta olmayan problemi de düşünerek %30 gibi bir ihtimalim olduğunu düşünüyorum.

neyse annem heyecan yapmış, babam da amcamın kahvesine gidip bütün arkadaşlarını ve amcamları toplamış kanal 6'yı açmış bekliyorlardı ben yarışacam diye. mahallenin süper çocuğu olarak da bana acaip güveniyorlardı..

derken sıra bana geldi, tolga abiyle naber nasılsın, kaça gidiyosun muhabbeti falan, yarışmaya başladım..

beyler part part yazacam rez alın