Sonra ona doğru hareketlendim, başını omzuma koydu, ağladı ağladı ve durdu. Hafif hafif iniltiler geliyordu. Bu sefer daha anlamlıydı benim için, annem, annem, gitme diye inliyordu. Yine uyumuştu, içimde ona dair beslediğim hisler o kadar yoğunlaşmıştı ki sırf onu güldürebilmek için dünyanın en şaklaban insanı olabilirdim. Biraz öylece durdu, nefes alış verişleri düzene kavuşmuş, sayıklamaları kesilmişti. Yine kucağıma aldım benim yatağıma zütürdüm, Buseyi yatırdım, yanına da ben yattım. Kafamı omzuna koydum nefeslerimizi senkronize hale getirdim. Bunu çok seviyordum aynı anda nefes alıp vermeyi. Busenin kokusunu içime çekerek, ki dünyanın en güzel kokusu, uyuyakaldım.