Eve dogru yürümeye baslamistim ama icim icime sigmiyordu nasil ne guzel bir duyguydu daha once hic bir sey bana boyle hissetmemi saglamamisti.
Eskiden hayatim bir yuvarlak ustunde donup donüp duruyordu ama simdi dunya benim etrafimda donuyordu sanki...

Gunlerimiz boyle gecti birlikte yapmadigimiz hic bir sey yoktu, isin en iyi yanlari hic bikmiyorduk birbirimizden, onsuz gecurdigim her an kabir azabi gibi aci cekiyordum..Ya giderse diye efkarlaniyordum..
Ya giderse ben ne yapardim bir tane arkadaim bile yoktu nasil atardim icimdei bu yenilgi bu kaybedisi..

Yine bir gun okula dogru yuruyorduk ama bir farkla ciktigimiz gunden beri her okula gidip gelisimizde ellerini hic birakmiyordum... artik hayatimizda barista yoktu ama baris gibileri yine basimizdalardi..

Tam okula vardik derken iki genc offff bune be demesinler mi arkami donmemle bunlarin birine iyi saglam bir yumruk gecirdim okulun etrafinda oldugumuz icin ayirmaya calisanlar oldu ve bunlardan bir tanesi vardi ki ilwrki zamanda hayatimda onemli bir yere sahip olacakti..