Gözlerinin içine baktım. Benim kim olduğumu biliyorumusun dedim. Evet tek başına yaşıyan dervişsin dedi. Hani dedim bir zamanlar ferhat ile şirin gibi olduğunuz biri vardı hatırladınmı? Evet sen nerden biliyosun dedi. işte o benim dedim.ilk başta inanmadı çünkü senelerdir saç sakal kesmiyordum çok değişmiştim sesim zaten değişmişti daha sadece yavaş konuşuyordum. Sorular sor dedim. Hepsini bilince o an boynuma atladı. Sevdiğim kız ile birlikteydim artık.Her işte bir hayır vardır derler ya işte benim amcayı bulmam burda kalmam demekki sevdiğime böyle kavuşacaktım. Neyse birlikte yaşayıp gidiyorduk. Birgün bi bebeğimiz oldu. Adını süreyya koyduk bir yıldız gibiydi parlak bir bebek.Bir zaman sonra mağaradakilerin dışarıya çıkabilmeye başladılar. Sabahları aydınlıkta çıkamıyolardı.Ama gece olduğu vakit sadece mağaradan 1 kaç adım dışarı çıkabiliyorlardı.Ne yapıcağımı nasıl durduracağımı bilmiyordum. Keşke amca az daha dayanıp bana anlatabilseydi. Bunlar buradan çıkabilecekti artık birşeyler yapmam gerekiyordu.Bir gün sabah zalim yine havlamaya başladı. Dışarı çıktım bağlıydı ama biryere gitmek istiyordu. Bağını açtım ormana doğru gittik. Uzun kavak ağaçları bardır buralarda onların bir tanesinin altında toprağı kazmaya başladı.Bir kitap vardı çok eski bir kitap. Kitabı alıp kulübeye zütürdüm. Temizledikten sonra içini açıp okumaya başladım. içinde o mahluklar hakkında bilgiler ve çizimler vardı. Kitap 40 sayfa civarıydı ve 5 tane çizim vardı. Bizim gördüğümüz çocuk ve o uzun olan vardı.3 tane daha çizim vardı.Bir tanesi bir bebek bir tanesi kadın ve birtanede adam vardı.