O zamanlar ergenliğin başları henüz çelimsiz, sıska bir veledim. Sokakta top oynarken nereden kimden çıktığı belli olmayan hadi erik yiyelim lafına uyup mahallede erik ağacı aramaya başlamıştık. Bir tane erik ağacı biliyoruz ama o ağaç, Mehmet amcanın ağacı. Erik satıp, geçimini sağlayan emektarlardandı. Adam eriklerine "yeşillerim" diye sesleniyordu. Eriklerine çok değer verirdi. Onun bahçesinden erik almak nasıl anlatayım size kara deliğe girmek gibi bir olay. En son giren bir daha çıkamadı diye rivayetleri duyuyorduk.

Aradık, taradık. Koca mahallede bir tane bulduk onda da şansımıza sahibi ağacı suluyordu. Baktık adamın işi uzun sürecek, ben de tek çare olan yolu dillendirdim. O zaman tek çare, Mehmet Amcanın eriklerine dalmaktı. Bahçenin uzağından bahçeyi kesiyoruz, adam yok. Sürüden ayrılan koyunu kapan kurt gibi sinsice girdik bahçeye. Ben direk atladım hızlıyım o zamanlar. Kaldırdılar beni ağaca, üçer beşer topluyorum, tabii. Sonra tam işimiz bitti bahçe kapısına yöneliyoruz, ama nasıl mutluyuz...

Bu mutluluk Mehmet amcanın çalılıkların arkasından çıkmasıyla son buldu. Adam resmen çıt çıkarmadan avını beklemiş. Yanımıza yaklaştı, erikleri bir kasaya doldurdu. Bize de taşımamızı söyledi. Ben hala şoktayım, ne derse yapıyorum. En sonunda bizim orada kurulan pazara geldik, Mehmet amcanın tezgaha serdik erikleri.

O gün Mehmet Amca bize ne dediyse yaptık, bağırdık müşteri topladık. Tüm erikleri sattık. Gün sonunda ağaçtan topladığımız eriklerin 2 katını verdi bize, işte o zaman emek verilerek kazanılan bir şeyin ne kadar değerli olduğunu anladım.

Parayı cebe indirdi, o ayrı mesele...

"Çocukluğumun en unutulmaz ve en güzel anısı... "