Hemen aklıma babam geldi ama bişey yapmadan önce sordum ne olduğunu
"Ne oldu anne?"
"Yok bişey oğlum"
"Nasıl yok anne ağlıyosun, kavga mı ettiniz? Eğer öyle bişeyse ve söylemiy.."
"Öldü oğlum."
"Anne kim öldü söyle,tek tek söyleyip çıldırtma beni"
"Fatma teyzen, daha akşam üstü yanında oturup birlikte kısır yemiştik, yarım saat önce kalp krizi geçirmiş. Kızı aradı 5 dakika önce, kurtaramamışlar." der demez gidip sarıldım. Teselli yaptığım en kötü şeydi belki ama elimden geleni deniyordum.

Sonuçta karşımda ki annemdi,her ne kadar yapamasam da onun için denemeliydim. Onun ağlaması benim için en dayanılmaz şey..

Ne kadar bişey yapmaya çalışsam da elimden gelen yetmemişti ona, gidip yattılar babamla,ben de tekrar bilgisayarımın başına döndüm.

inci sözlüğü açtım ve "nasıl p*ç oldum anlatıyorum" adlı hikayeye devam etmeye başladım.O hikayeye özel bir şarkı da bulmuştum."Allame&Görkem Tekdal - Yağmurunla Kal" her bu hikayeyi açışımda yandaki sekmede bu şarkıda olur ve bana hikayeyi okumam sırasında eşlik ederdi. Normalde neredeyse hiç dinlemezdim.

Bazı şeylere özel bir anlam yüklemeyi severdim, değişik bir özelliğimdi ama sonuçta beni ben yapıyordu. Bazen özel bir anlam yüklediğim kişiler bırakıp gidiyordu beni, bazen hiç yanımda bile olmadıkları halde gidiyorlardı.

Gece saat 4e gelirken yatağa uzandım ve uyumak için gözlerimi kapattım ama hayalgücüm onun yüzünü gözlerimin önüne getirmişti. Gözlerimi açtığımda karşımda koskoca bir siyahlık vardı. Hergün yatarken gördüğüm duvar daha önce hiç bu kadar dikkatimi çekmemişti.

Düşünmeye başladım. Onunla ilk karşılaştığımız zamanı, gülüşlerini,yağmurda bileğimden kavrayıp alışveriş merkezine sürüklemesini, farkındayım bunlar bizi ne sevgili ne de iki aşık yapardı.

Ama sanırım ben aşık olmuştum,ilk defa hissettiğim bir duyguydu bu.Ne yapacağımı bilemiyordum.Her gün gidip onu görmek için öğle sıcağında, izmir'de parkın birinde oturuyordum. Sırf onu tekrar görebilmek için..

Benim için fazla güzel olan şeyde elbet bir acı da olacaktı. Bugün onu daha önce hiç görmediğim -ki bu normal evden çıkmıyorum- bir çocukla gülüşürken,hem de bana selam verip gülüşürken görmek yeterince moral bozukluğuna sebep olmuştu bende. Canımı sıkan bişeyler vardı ama ne ona söyleyebilirdim ne de herhangi bir müdahalede bulunabilirdim. Daha aramızda fol yok yumurta yok.