Sayfa 11

Sessiz sakin davranışları, sadece düşünmeyi sevmeye çalışması işte o zaman başladı. Hayatı, hayalleri, karşılıksız sevgisi, duyamadığı kadar minneti işte o zaman yıkıldı.

Kararını ailesine söyledi. Herkesten uzak, sadece düşünceleriyle başbaşa olabileceğini düşündüğü işi, okulu bir bir anlattı. Annesi yine her zamanki gibi yine olumluydu;

“istediğin yoldan git, hem maaşı da güzel hem de itibarı var. Seni o beyaz kıyafetlerle görmek beni çok gururlandırır canım tostosum beniiiim.”

“Canım annem beniiim”

“Sen şimdi asker mi olacaksın. Bahriyeli oğlum mu olacak beniiim. Böööyle upuzuuun boylu filinta gibi”

“Yok anne yaaa sadece kıyafetler öyle olacak”

“Ne yani sen şimdi asker olmayacaksın, sadece o işi mi yapacaksın”

“Kesinlikle annecim”

“Bak Ender kızlar yakışıklı oğlumun peşinde pervane olacak gördün mü ?”

Gülen suratlarla Ender amcanın dudaklarından çıkan kelimelere dikkat kesilmişti ikisi de. Kaşlar çatık, gözler alabildiğince sulu, sağ elindeki iki parmağının ucundaki Uzun Bond’unu ağzına zütürerek uzunca bir duman çekti içine. Yavaş yavaş duman dudaklarının arasından süzüldü yukarıya doğru. Gözünün içine kaçan dumandan tiksinç bir şekilde acı çekerek on saniye kendine gelmeyi bekledi. Ağzından sadece “bunu yarın konuşalım” kelimesi çıktı. Tekrardan hiç istifini bozmadan gözleri televizyona daldı.