bilmem kaç senesinde ;
bilmem kaçıncı unutamadığım bir gün..
hatırlıyorum ..
babaannemin salonunda oturmuş başım önde hem hırslı hem üzgün ve korkak bir şekilde babaannemin telefon görüşmesinin bitmesini bekliyorum..
onbeş dakika sonra kapı çalıyor ..
ben kapı çalınca irkiliyorum içimde sanki volkanlar patlıyor .
babaannem rahatlamış bir şekilde hışımla yerinden kalkıyor ve kapıyı açıyor.
hatırlıyorum ..
iki adam sesi geliyor, tanıdık hiçte yabancı olmayan bir ses. müsade isteyip salona geliyorlar .
karşımda her zaman karşılaştığım hem beni olduğum delikten bulup çıkaran iki abim var .
ilker abi ve murat abi çocuk şubede görev yapıyordu .
onları pek sevdiğim söylenemezdi bazen küfür bile ederdim yüzlerine karşı, ama abim olduklarını o gün anladım onlarda benim haklı olduğumu tabi..
babaanneme soruyorlar emin misiniz?
evet diyor gudubet karı .
bakın teyzecim bu böyle olmaz rezil zebil olur bu çocuk yapmayın diyor murat abi .
ben bıktım istemiyorum anası babası baksın diyor gudubet.
ilker abi hemen atlıyor lafa ;
annesiyle mahkemeliik babası ortalarda yok sende bir babaanne olarak vicdanın nasıl el verir teyze diyor.
babaanem susuyor..