Çocukken en sevdiğim mevsim yaz mevsimi idi.. Şafak sayar gibi, özlemle beklerdim yaz olmasını.. 8-9 yaşlarındaydım, o senesi yaz tatilini Türkiye de geçirmiştik.. Almanya'nın kasvetli havasından kurtulup, delicesine çocukluğumuzu yaşıyorduk..

Abim, arkadaşlarına rüştünü kanıtlamak için, yüksek bir ağaca tırmanıp, zafer naraları atıyordu ağacın tepesinde.. Kaza geliyorum demez.. Nasıl olduğunu anlamadan, abimin ağaçtan düşmesine şahit olmuştuk.. Velhasılıkelam, soluğu hastanede almıştık.. Kolu alçıya alınmıştı.. Abimin canı yandığı her halinden belliydi..

Babamın o an, "Erkekler ağlamaz, hadi sil gözyaşlarını paşa.." demesi zihnimin derinliklerine kazınmıştı.. Neden daha çocukluk çağlarında, erkek çocuklarına bu söz sanki hayatın en önemli kurallarından bir tanesi gibiymiş gibi empoze etmeye çalışılır ki..? Nefes alıp verdiği müddetçe, erkek adam da ağlar ve o an anlar, bu acının ağaçtan düşmeye benzemediğini..

Büyüyünce, asıl acıyı canımız ruhumuz çektiğinde anlarız, küçükken çekilen acıların devede kulak olduğunu.. Ömrün boyunca kahraman olarak görduğün abinin, "çok canım yanıyor kardeşim" diye hıçkırıklara boğulduğunda anlarsın "erkekler ağlamaz" sözünün yalandan ibaret olduğunu..

Hiçbiriniz duygusuz, ruhsuz robotlar değilsiniz.. Bir kalbiniz olduğunu hatırlayıp utanmadan, sıkılmadan doyasıya ağlayın.. O an aklınıza, babanızın söylediği "Erkek adam ağlamaz" sözü değil, annenizin "Ağla yavrum rahatlarsın" sözü gelsin hatıranıza..