iki üç gün geçti biraz daha rahattım ama aklım hala ordaydı ve beyler bu vurdugum cocugun
ailesi kürt yani polisten kurtulsam başım beladan cıkmıycaktı ama etinden korkanın kemiğini gibeyim
düşüncesiyle ilerledigim için hiç sıkıntı etmedim. Biraz zaman geçtikten sonra mevzu yaptıgım sokaktan
bilinçsizce geçerken vurduğum çocuğu gördüm tek karnından vurmamısım bikaç yerde sargı tarzı yara bantları
oluyoya onlardan vardı ama onlar küçüktü belliki.Çocuğu gördügümde içimde havai fişekler patladı az daha
koşup sarılacaktımki çocuk bana doğru döndü. Birader çocugun o anki yüz ifadesini anlatamam hala gözümün önünde
sanki ölü görmüş gibi oldu ama garip olan bende o şekilde duruyodum hiç aldırıs etmeden takıldığımız parka geçtim
olan biteni bizim çocuklara anlattım Yunus "yine yırttın dıbına koyim ballı bin" dedi biraz yüzüm güldü amk
ama Ex farklıydı herkes makarasındayken Ex işin ciddi kısımlarını düşünürdü ve bekledigim cümleyi kurdu
"Olum tamam polisten yırttında bu amın ogulları kürt amk peşimizi bırakırmı" işte bu ortamda bunu seviyorum
taku ben yedim fakat "peşimizi" diye bahsediliyodu gözümü kırpmadan ölüme giderdim.Ex öyle diyince "Olm sıkıntımı
en fazla ne olabilir canımızımı alcaklar mevzu yaparız ya da köşede biyerde sıkıştırıp döverler 10-20 kişi kürtler sonucta" diyip
sırıttım. Keşke daha ciddiye alsaymışım.