Hemen doktor geldi, neyin var dedi.

Ben: Hocam kalbim çok hızlı çarpıyor, nefes alamıyorum. Kalbimi ağzımda hissediyorum resmen. Başımın arka tarafı çok ağrıyor, kusacam dedim.
-
Doktor yatırdı beni, steteskopla kalbimi dinliyordu. Hemen ateşimi ölçdürdü, anneme dönerek ateşi uçmuş dedi. Hemen bir personel EKG (ELEKTROKARDiYOGRAFi) alıp, aparatlarını bana taktı. göğsüme, bileklerime, bacaklarıma. Nabızımı grafiğini çıkaran bir cihaz. Doktor onu bekledi, grafiği görür görmez, beni az ileri bir hemşirenin yanına gönderdi. Bana sakın heyecan yapma dedi.
-
Artık dayanamıyordum, bayılacak gibi hissediyordum kendimi. Gözlerim kararıyor, önümden sürekli siyah şeyler geçiyordu. Hemşire mi artık bilmiyorum, ama kadın bir personel. Bana kolumdan damar yolu açtı, kan aldı hemen benden. Doktor bana iğne yapılmasını istedi. Hemşire diazem isimli bir iğneyi vurdu bana.

Sonra beni sedyeye yatırdı. Acilin 2. katına bir personel çıkardı beni. Acil hastalarının müşahede'de tutulduğu yer. Yani gözlem, eğer birşey olursa yine müdahale edilecek. Yukarı çıkarken, personel, anneme ağlama, çocuğu hasta pgibolojisine sokma. dedi. Bana da yukarı asonsörden çıkarırken, hızlı hızlı nefes almayı bırak. Heyecanlanıyorsun, sakinleş dedi.

Bana vurdukları iğne beni resmen uyuşturmuştu, haraket edemiyordum doğru düzgün. Tüm yüzüm vucudum karıncalanıyordu sanki. Kendimi hiç öylesine, aciz hissetmemiştim. Konuşamıyordum bile, ama kalp çarpıntılarım azalmıştı. Yine de normal atışlarına göre hızlıydı, beni de makineye kalp ritmini gösteren bir makineye bağladılar. Ekrandan kendi kalp atış hızımı görüyordum.

Artık uykum geliyordu, kendimi iğrenç hissediyordum. Midem iyice bulanmıştı, ve acayip susamıştım. Doğrulamadığım için, annem bana kapakla su vermişti.