yavaş yavaş bitiriyorum beyler. son 2-3 part kaldı.

sonraki günlerde etüt muhabbeti de olunca buluşmamız iyice zora girmişti. onu hala çok seviyordum ama gelecek kaygısından ötürü başarımı engelleyecek diye korkuyordum, ama ondan ayrılmak istemiyordum. en iyi fikir derslerime daha fazla asılmaktı ve buluşmama pahasına da olsa etütlere girmeyi göze alacaktım. aramız iyiydi ama çok fazla buluşamıyorduk. o da bunun geleceğim için olduğunun farkındaydı. ya da en azından ben öyle düşünüyordum. en son yaz tatilinin sonlarına doğru görüştük, ondan daha haber alamadım.

bir sonraki görüşmemiz için 4-5 hafta geçmesi gerekiyormuş. beni aradı:

m: nerdesin
b: okuldaydım şimdi çıktım
m: bakkalın oraya gel, seninle konuşmam gerekiyor.
b: tamam.

yol boyunca kötü şeyler düşünüp durdum en son yanına geldiğimde:

m: bak, sen benim başıma gelen en güzel şeysin. sana değer veriyorum ve senin için en iyisini istiyorum. şu sıralar önünde bi sınav var ve bu sınavın senin için ne kadar önemli olduğunun farkındayım. ben senin için daha fazla vakit kaybı olmak istemiyorum.
b: ne demek şimdi bu?
m: zaten dersanen ve okulun yüzünden buluşamıyoruz ve yavaş yavaş bağlarımız kopuyor. senin başarın için belki de en iyisi budur.
b: saçmalama, ben seninle mutluyum ve mutlu kalıcam.
m: şu an için mutlusun ama ileride çok pişman olacaksın. benim yüzümden geleceğinin tehlikeye girmesini istemiyorum.
b: bana doğruyu söyle, başka birisi mi var?
m: hayır yok.
b: sana inanıyorum. ama ben seni bu zamana kadar nasıl yanımda gördüysem, bundan sonra da görmek istiyorum.
m: olur ama eskisi gibi olamayız bunun farkındasın değil mi ?

ona gitme diyemedim. kemiklerini kırana kadar sarılmak istedim ona. ama o benim adıma düşünüp bir karar vermişti, ve bunun en doğrusu olacağına inanıyordu. onu kaybetmek yerine arkadaş olarak görmeyi tercih ettim. giderken bana sarıldı ve "özür dilerim" demekle yetindi.