tek yaptığım okula gidip gelmek olmuştu, olaylardan dolayı sinir sistemim çökmüştü ve ailemin gözünün önünde eriyordum ama hiç bir şey gelmiyordu ellerinden. Hayat böyle dipte geçerken o yakın arkadaşım bir gün mesaj attı ve bir parka çağırdı.

Yalnız kalmış, acı çekmiş arkadaşlarımız bilir nasıl bir şey olduğunu. Birine güvenmek ve inanmak istersin, biraz konuşmak ne yaşadığını anlatmak ister. Olaylar bu kadar belliyken, ve bu huur evladı benim hayatıma sıçmışken bile gittim. Gittim oturdum masaya, ortada bir paket sigara var ikide bira. Anlat dedim, geveledi konuştu konuştu ama ben zaten bir arkadaşlığa açtım. Aslında bu olanların hepsinin sevgilimin beni kıskandırması için bir oyun olduğunu, sevmek gibi bir şeyin olmadığını, sadece arkadaş olduklarını söyledi. Çıktık parktan biraları bitirdik, sigarayı bitirdik.

Dolanıyoruz sigara içe içe, bir yandan ben konduramıyorum dost ve sevgilim dediğim insanlara bu ithafları. Muhabbete ihtiyacım vardı ve muhabbetin dibine vuruyorduk. Hava çoktan kararmıştı, eve dönüp mutlu mutlu uyumuştum.