bunun bir yetenek olduğunu düşünüyorum ve bunu kullanarak yazarların tepkilerini ölçüyorum. bazılarının "enasfe yazmış lan yalan amk ağlamayın" demesine rağmen o kadar inandırıcı ve hayatın içinden şeyleri hayalgücüme bağlı olarak yazıyorum ki kişi inanmaktan, kendini durumun içinde bulmaktan, empati yapmaktan kendini alamıyor. yani buradaki gaye okuyucunun duygularını harekete geçirmek. bu bağlamda cem yılmaz nasıl insanları güldürebiliyorsa yahut bir senaryo yazarı nasıl seyircileri ağlatacak bir film yapabiliyorsa bu da ona benzer bir şey. haşa arada yazarım falan diyorum tamamen latife, o şerefe nail olduğumu zinhar düşünmüyorum.