m.a : kızım napıyosun burada ?
m: oturuyorum anne bi şey yapmıyorum
m.a : (bize dönerek) merhaba gençler
b: merhaba
ş: merhaba

diyerek bizle sohbet etmeye başladı. bu kadında bir terslik vardı, duygularını yüzüne bakarak asla kestiremezsiniz. soğuk ifadeli keskin bakışlı bir surata sahipti. şafak da kendinden bahsetmeye başladı; küçükken annesi ile babasının boşandığını, velayetinin babasında olduğunu, annesini ara sıra gördüğünü falan anlattı. derken sıra bana dönerek
"sen biraz daha iyi bi çocukluk geçirdin galiba" dedi. bunu derken yüzündeki soğuk ifadeyi hala koruyodu. ben de kendimden bahsettim, hiper aktif olduğumu, ailemin yatıştırabilmek için beni 4 sene cerrahpaşa'ya zütürdüğünü, sınıf arkadaşlarımla geçinemediğimi bu yüzden çok okul değiştirdiğimi söyledim. gerçekten de sabırla ve kesmeden dinledi. böyle uzun uzadıya sohbet ettik ve birbirimizi tanıttık. daha sonra annesi melisa'ya dönüp "eve geç kalma" dedi ve gitti. annesi gittikten sonra ben de melisa'ya dönerek

b: annen hep böyle soğuk bi ifadeye sahip mi ?
m: hep değil, ama olmadığı zamanlar çok nadir.
b: ilginç. acaba bir şeyler mi anladı ?
m: nasıl yani ?
b: bizi yanınızda görünce aramızda bir şeyler olduğunu falan mı düşündü ?
m: bilmem, niye öyle düşündün ki ?
b: bilmiyorum genelde kız evladı olan aileler biraz tutucudur.
m: olabilir

yine sohbete daldık, saat yine geç oluyordu ve evlere dağılma vaktimiz gelmişti. gizem ile şafak'ı bıraktık, onun evi benim yolumun üstünde olduğu için birlikte yürüyerek gitmeyi teklif ettim, kabul etti. yol üzerinde güzel sohbetler ettik ve evine bıraktıktan sonra birbirimize sarıldık. artık bir şeyler olacağını hissediyor gibiydim.