Eve gitiğim de sinirimden kuduruyordum. Elim kolum bağlı hissediyordum, Leyla'yı kaybetmek istemiyordum. Derse merse de çalışmadım o gün, Atakan'ı arayıp, akıl fikir aldım ondan. Atakan'da kanka sen hala neredesin yeter amk. Ne yaparsa yapsın seni ilgilendirmez. Takıntılı binin biri oldun çıktın, kız istemiyor seni demek ki. Bu Dünya'da Leyla'dan başka kızlar da var amk.
-
Ben: Kanka öyle de yıllardır seviyorum onu lan, 2 günlük bi oruspu evladı elimden alsın diye sevmedim onu.
-
Atakan: Haklısın kanka, ama hiç birşey yapamazsın artık. Bırak öyle kalsın, unut onu.
-
Daha fazla Atakan'la konuşamadım, sağol kardeşim iyi geceler diyerek telefonu kapattım. Sıkıntıdan geçtim uzandım, orada da uyuya kalmışım. Sabah ezanı okunmadan ayaktaydım. Yatakdan hiç kalkmadım, uyandıktan sonra da hiç uyumadım. Sürekli yatağın için de bir sağa bir sola dönüp durdum. Ne yapacağım diye düşündüm. En sonun da Atakan'ın dediklerini kafamdan çıkardım. Leyla'yla tüm olanlara rağmen konuşacaktım. Ama konuştuğu çocuğa da zarar vermiyecektim. Bir kere zarar verince neler olacağını tahmin edebiliyordum.

Gözlerimin içine kum kaçmış gibi yanıyordu amk, o halde hazırlanıp okula gittim. Leyla'yla konuşacaktım ama okul da olmamalıydı. Eğer yine Leyla'yla tartışırsam, şutlanırdım ya da sınıfımı değiştirirlerdi. Her ihtimali göz önün de bulunduruyordum.