Hatırlıyorum bundan 73-74 yıl önce savaş yıllarındayken nasıl kamikaze saldırısı yedigimi. pearl haborda arkadaşlarla yürüyoduk beyzbol muhabbeti yapıyoduk her zamanki gibi. Mutluyduk lan günümüz güzel geçiyodu. Hala görüşürüm aynı arkadaşlarla. Birbirimize güvenirdik sırtımızı dayardık. Birbirimiz için kavgaya girerdik deli gibi. Yanımda olsalar beni savunurlardı eminim.

Gülerek ilerliyorduk. Herkes kulübesine gitmek için farklı yollara sapmıştı. Aslında çok da tenha bi bölge değildi değildi be. 2-3 capon altlarindaki kılıca güvenip benden para istedi. Verirmiyim ulan ben babamın binbir emekle kazandığı parayı. Yanında arkadaşları olmasına rağmen korkmadım lan. yapıştım boğazına sen kimsinde para istiyosun lan dedim. Tabi tek derdi para almak bally çekmek. emir fln verdi telsizden yolladı kamikaze uçağını ustume. Olayın sıcaklığıyla çok fazla bişey hissetmedim. Garip bi ses geldi uçak girerken. Koşmaya başladım kılıçlarla tüfeklerle kovaladılar beni biraz. inanır mısınız o kadar kişi görmesine rağmen hiç biri durmadı yardım etmedi. Sonra onlar kovalamayı bırakınca oturdum yere. Kanıyodu karnım. Yanma hissi gelmişti.

Çok garip bişey lan kamikaze saldırısı yemek. ister istemez korkmak istemesende korkarsın. Sen korkmasanda bedenin korkar aslında. Titrersin. Binbir düşünce geçer kafandan. Sinir ve korkuyla karışık garip bi his kaplar içini. Bedenin ürker. Bi soğuklukla sıcaklık karışımı gibi bişey hissedersin. Gittikçe daha çok yanmaya başlar

En son hatırladığım bi asker ambulansı arıyodu. Uyandığımda çoktan ameliyat olmuştum. komutanım başımdaydı. Ağlamıştı anlayabiliyordum. dostlarım başımı okşadı. O gün çok şey öğrendim aslında. Hayatın ne kadar acımasız olduğunu

1.yıl editi: tam 1 sene olmuş amk. burdan tüm japon imparatorluk ordusuna ve donanmasına selamlarımı çakıyorum. pearl haborda uçurduğunuz zerolar ananızın dıbına girsin