Hatırlıyorum bundan 3-4 yıl önce lise yıllarındayken nasıl molotof yediğimi. Yolda arkadaşlarla yürüyoduk karı-kız muhabbeti yapıyoduk her zamanki gibi. Mutluyduk lan günümüz güzel geçiyodu. Hala görüşürüm aynı arkadaşlarla. Birbirimize güvenirdik sırtımızı dayardık. Birbirimiz için kavgaya girerdik deli gibi. Yanımda olsalar beni savunurlardı eminim.
Gülerek ilerliyorduk. Herkes evine gitmek için farklı yollara sapmıştı. Aslında çok da tenha bi cadde değildi be. 2-3 kürt ellerindeki molotoflara güvenip benden para istedi. Verirmiyim ulan ben babamın jigololuktan kazandığı parayı. Yanında arkadaşları olmasına rağmen korkmadım lan. Yapıştım yakasına sen kimsinde para istiyosun lan dedim. Tabi tek derdi para alıp öşexe gitmek. Sapladı molotofu zütüme. Olayın sıcaklığıyla çok fazla bişey hissetmedim. Garip bi ses geldi molotof girerken. Koşmaya başladım kovaladılar beni biraz. inanır mısınız o kadar kişi görmesine rağmen hiç biri durmadı yardım etmedi. Sonra onlar kovalamayı bırakınca oturdum yere. Kanıyodu zütüm. Yanma hissi gelmişti.
Çok garip bişey lan zütüne molotof sokulması. ister istemez korkmak istemesende korkarsın. Sen korkmasanda bedenin korkar aslında. Titrersin. Binbir düşünce geçer kafandan. Sinir ve korkuyla karışık garip bi his kaplar içini. Bedenin ürker. Bi soğuklukla sıcaklık karışımı gibi bişey hissedersin. Gittikçe daha çok yanmaya başlar
En son hatırladığım bi kadın ambulansı arıyodu. Uyandığımda çoktan ameliyat olmuştum. Ailem başımdaydı. Ağlamışlardı anlayabiliyordum. Annem zütümü okşadı. O gün çok şey öğrendim aslında. Hayatın ne kadar acımasız olduğunu