Dıbına koduğum adamları teroristti yüzünde nur olmayan huur çocukları derken saniyeler içinde üçü yere yığıldı diğeri ise bana doğru koşmaya başladı o an beynim durdu korkudan ölmek üzereyken tamamen istemsiz bi şekilde tüfeği kaldırıp gözlerimi kapayım bi el ateş ettim çok sürmeden izzet abinin sesiyle gözlerimi açtım kooş diye bağırıyo ancak ses nerden geliyo farkedemiyodum derken kalktım ve kpşmaya başladım yer yön düşünmeden sadece koşuyodum bi kaç seri ilah sesi duydum ardından kesildi bi ağaç kovuğuna saklanıp beklemeye başladım bayada bekledim dışarda ölüm beni bekliyo olabilirdi ancak kötü izzet beni buldu üzerinde tek çizik yoktu bayada mutluydu geberttik şerefsizleri dedi