cocugu tanımıyordum fakat Yağmur'un rahatsız oldugu ve basından savmaya calıstıgı apacık ortadaydı. ıstemsızce kaşlarım catıldı ve bıraz daha ızledım. cocuk benle aynı fızıksel ozellıklere sahıp, esmer yeşil gözlü bı cocuktu. cocuk konusmak ıstıyor, Yağmur reddediyor ama cocuk gıderek dahada ısrar etmeye baslıyordu. ne olacak dıye ızlemeye devam ederken cocuk Yağmur'un kolunu kavradı. Yağmur kolunu cekmeye calıstı ama cocuk ızın vermedı. Yağmur diretti ve cocuk Deniz gözlümün kolunu sıkmıştı. Yağmur'um acıyla inledi o sırada ben cocuga dogru yurumeye basladım. Yağmur beni farkedip durdu ve bana baktı. Cocukta bana donup baktı ve bı terslık oldugunu anladı. eli hala Yağmur'umun kolundaydı. Sert bi şekilde Yağmur'un kolunu kavrayan elini tutup geri ittim ve Yağmur'u arkama yanıma alıp kolumu siper ettim korur gibi.
Ben:Hayırdır birader sorun mu vardı?
Çocuk:Konuşacaktık da sana noluyo kardeş?
Ben:Dısardan bakınca kız konusmak ıstıyomus gıbı durmuyo ama?
çocuk:Birader çık git kızın neyi oluyosunda böyle karışabiliyosun
işte buna verecek cevabım yoktu. Keşke olsaydı. Sahi ben Yağmur'un neyiydim? O benim Annemden sonra en cok değer verdıgım, sevdıgım kadındı. Ama ben onun ıcın neydım? Sorar gözlerle
Yağmur'a doğru döndüm. Oda bana bakıyordu cevabını ararmış gibi. Gozlerı cok guzeldı be. O an bı cesaret geldı ve elini kavradım. O an zaman durmuştu ve Yağmur'un elimi kavraması yada itmesi hayatımın nirvanaya ulaşması veya uçuruma düşmesini temsil ediyordu.