Okula geldim aynı şekil bilerek erken çıkmıştım gidip muhabbet etmek için bu sabah durakta miray yoktu üzüldüm sanki oldu ama bir şeyim değildi bişey hissetmiyordum hala sinirliydim ona sınıfta çoğu kişiyle kaynaşmış gibiydim çok hoşuma gidiyordu hayatımda ilk defa böyle oluyordu ben niye hep çekiniyordum herşeyden diye düşündüm belki ergenlik yüzündendi ama hala tam topluma entegre değildim baskalariyla konuşurken az da olsa heyecan yapıyordum öyle aksiyonsuz monoton 1 ay felan geçmişti yarışlara gitmiyorduk cunku hugonun adamları benzetirdi bizi 1 ay sonunda yeni yarış mekanına gitmeye karar verdik gece çıkmak kolay olurdu 1 aydır vukaat işlemiyordum evde gizlice çıktım ahmet geldi beni aldı benim kullanmamis istedi yer degistik yola koyulduk ben kaptiriyordum özgüven patlamasi vardı sanki çok ani ince manevralar yapabiliyordum sakindim adrenalin durumlarinda çok sakindim çünkü baya hızlı gidiyordum ahmet bembeyaz olmustu yine sonra yarıs yerine geldik aynı ortam vardı bu sefer daha kalabalıktı bu sefer baya kuytu köşeye çektik arabayı hugonun adamları görmesin bizi diye derken indik yine ahmet in abisinin arkadaşları geldi yine biraz konuştuk niye geldiniz felan dediler sizin için tehlikeli buralar felan dediler biz göze almış gibiydik ve bir kaç yarış yapıldı zevkliydi baya derken kafamda bir boşluk gibi bişey hissettim ve yerdeydim uyandığımda gözümü hastahanede açmıştım gözümu açtığımda başımda annem vardı gözleri yaşlıydı konuşmakta güçlük çekiyordum ağzım yüzüm de sismisti hala hatırlamıyordum...