Evden çıktım durağa doğru yürüdüm sanki bir özgüven gelmişti az da olsa dik yürüyordum kafamı az da olsa yukarı kaldırarak yürüyordum gerçekten sanki bişeyler oluyordu durağa geldim otobüsü beklemeye başladım aradan iki üç dakika geçti kendi sınıfımdan bir kız adını daha bilmiyordum tabiki daha önceki gün geldim geldi yanımda durdu ben gormemiş gibi yaptım çünkü utanıyordum günaydın demeye yine olan özgüven azaldı gibi hissediyordum sonra kendime verdiğim söz aklıma geldi döndüm ve günaydın dedim kız şaşırdı biraz günaydın dedi sonra tanıyamadım dedi o an beni oldurseler daha iyiydi gercekten sinirlendim bende sesim hafiften titreyerek aynı siniftayiz dedim kusura bakma felan dedi bende ne kusuru felan derken arkamı döndüm içimde insanlara karşı bir kin oluşmuştu artık ozguvensizlik değil sanki insanlardan nefret ediyordum çok kötü bir duyguydu düşünürken otobüs geldi ve bindim okula geldi otobüs indim direk sınıfa çıktım biraz üzgün biraz sinirli sirama yöneldim ahmet te siradaydi onu görünce gerçi yine bir özgüven geldi günaydın kardeşim dedi bende günaydın kardeşim dedim oturdum yanına...